Saat 22:00’da maçların her ikise de sona erdiğinde koltuğa yığılmış kalmış, yazı yazacak halim kalmamıştı stresten... Fenerbahçe’nin zorlanacağını bekliyordum ama böylesi bir ilk yarı çıkaracaklarını düşünmemiştim... Aynı saatte başlayan bu tip şampiyonluk virajındaki maçlarda golü önce bulan takım, diğer rakibinin kucağına stres bombasını bırakıyor. Uzun süre Trabzon’un 1-0 önde götürmesi de büyük etken oldu sinirlerimizin bozulmasına...
86-87.dakikalarda Buca’nın golünü görünce ekranda gol diye fırlamıştık ama biz yetişipte diğer kanalı açana kadar Umut Bulut’un golü gelmişti. Tekrar Karabük’e döndüğümüzde kulaklarımıza “Trabzon Trabzon” sesleri geliyordu tribünlerden. Son dakikaları 2 kanal’ı açıp kapayarak geçirdik. Bir de baktık ki, Karabükspor’un kalecisi son dakikalarda kalesini terketmiş gol aramaya çıkmıştı Fener ceza alanına.
Maçlar bitmişti... Fener zorlanarak aldı maçını evet ama, Trabzonspor’un direkten döndüğü bu kaçıncı maçtı ? Çekirge’nin bu kadar zıplaması kolay değil.
Son 2 maça girildiğinde ve oynadıkları son 16 maçın 15’ini kazanmış takımın futbolcularını eleştirmek ve maç kritiği yapmak istemiyorum... Hepsini gösterdikleri bu müthiş performanstan ötürü kutluyorum... Bu sefer biliyorum ki kalan 2 maçta da sıkacaklar ve “diğerleri”ne karşı 18.şampiyonluğu kutlayacağız...
Fenerbahçe’de her hafta bir kahraman çıkıp, bayrağı yere düşürmeden taşımayı devam ettiriyor. İçlerinde ikisini ayrı bir yere koymak gerekirse bunlar Alex ve Gökhan olacaktır. Gökhan önceden de başarılıydı ama bu sene ortaya koyduğu futbolun yanında müthiş bir liderlik vasfı da sergiliyor ve adeta Fenerbahçe’nin neferi oluyor her maçta... Her maçı ayrı bir kahramanlık öyküsü onunkisi...
Yolun, yolumuz açık olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Herkes'in fikri, yorumu değerlidir. Çekinmeyin görüşünüzü paylaşın. Küfretmenin ise ne yeri ne de zamanıdır :)